Restaurant Trio, Roemenië

Tijdens ons verblijf in ons boerderijtje in het dorpje Leauts in Transsylvanië, Roemenië, besluiten we het beroemde kasteel van Hunedoara te bezoeken. Dat ligt vanuit Leauts op zo’n twee uur rijden via de snelweg, maar wij kiezen voor de route door de bergen. Onder het motto: ‘je weet nooit hoe het loopt’ nemen we een koffertje mee voor een eventuele overnachting. Dat komt goed uit want op de terugweg hebben we stiekum best zin weer eens ‘echt’ in een restaurant te eten. Na een tweetal weken alle ingrediënten voor de maaltijden op eigen terrein bij elkaar gesprokkeld te hebben. Hoewel dat eigenlijk juist ‘echt’ eten is!

Villa Onix

In Deva vinden we het hotel terug waar we enige tijd geleden ook overnachtten: Villa Onix. Deze statige woning was voorheen een van de bezittingen vande  voormalig communistische partijleider Ceausescu. We checken in waarbij we 1,70 lei (zo’n 40 eurocent!) moeten betalen voor WIFI die, zoals later blijkt, het slechts in de entreehal doet. Tja, wat wil je ook voor dat geld. We maken ons er niet al te druk over en wandelen naar het restaurant waar we vorig jaar met grote verwachtingen naartoe togen. Dat viel helaas wat tegen dus vandaag is de herkansing.

Anti-sjiek

Het is nog rustig bij Trio Restaurant als wij arriveren. We kiezen voor een tafel buiten want het is lekker weer. Ik kijk om mij heen. De tafels zijn keurig gedekt met stoffen tafellakens en dito servetten. Ze zien er echter uit of ze gemaakt zijn van de gordijnen uit de Sound of Music. Je weet wel, waar Zuster Maria al die jurkjes en korte broeken voor de kinderen van maakte. Hoewel wat men in Roemenië sjiek vindt nog altijd ver ligt van mijn associatie met dat woord begin ik eraan te wennen. Er staan verse bloemen op tafel en er is hier veel minder bling-bling, plastic en tule dan in vergelijkbare horecagelegenheden in dit deel van de wereld. 

De keuze blijkt niet reuze

We krijgen van een sportief doch onberispelijk geklede en zich gedragende jongedame de kaart en zijn enthousiast over de vele heerlijke Italiaanse gerechten die daarop staan. Ook de wijnkaart maakt ons blij. Naast Italiaanse zien we voornamelijk Roemeense en Zuid-Amerikaanse wijnen. Dit gaat een mooie avond worden. Vooraf bestellen we met gorgonzola gevulde paddenstoelen en foie gras en kiezen daarbij een Muscat Ottonel. Onze dame laat ons vriendelijk weten dat deze wijn helaas niet in huis is, maar ze heeft een andere die de perfecte vervanger is. Die zal ze ons eens lagen proeven, vertelt ze trots. Het blijkt een Roemeense Sauvignon Blanc te zijn die ik echter te fris vind bij onze voorgerechten. Op mijn vraag of ze misschien een Traminer heeft of iets wat daarop lijkt komt ze na even zoeken trots terug met een andere fles: een Chardonnay uit Friuli. Na die geproefd te hebben en geconstateerd dat dat hem ‘ook niet helemaal is’ besluiten we daar toch maar voor te gaan. Een andere witte wijn is immers kennelijk niet in huis. Net als vorige keer dus een gevalletje van ‘jammer’.

Een mooie maaltijd

Als ‘primo piatto’ delen we een tagliatelle met gamba’s, artisjokken, trostomaatjes en pecorino die ons prima bevalt. Als ons hoofdgerecht arriveert, een mixed grill van zeebaars, zalm, coquilles en en diverse inktvisjes, wordt het ineens donker en stort de regen met bakken naar beneden, begeleid door hevige donderslagen en dito bliksemschichten.

Dat wij onder een afdakje zitten en geen behoefte voelen op korte termijn het restaurant te verlaten doet ons besluiten nog voor een flesje rood te gaan. Omdat de wijnkaart vol staat met wijnen die kennelijk toch niet in huis zijn vragen wij onze Mona, wij weten inmiddels haar naam, om advies. Zij stelt ons voor de keuze: een Cabernet Sauvignon uit Roemenië of een uit Argentinië. Ze laat ons beiden proeven en, hoewel ik voorsta wijnen uit het land te drinken waar ik verblijf, kies ik nu voor de Argentijn. De volbloed Cabernet Sauvignon van Trapiche past perfect bij de gegrilde vis en de sfeer van het plotsklaps onheilspellende weer deze avond.

Na een digestief (en een leen-paraplu) van het huis nemen we afscheid van Mona. Het was uiteindelijk een mooie avond maar veel veranderd was er dus niet. Het blijven ‘rare jongens’, die Roemenen.