Vandaag is het een week geleden, het afscheid van Patron-Cuisinier Edwin van der Goor. En dat afscheid was bijzonder. Georganiseerd door zijn beste vrienden en collega’s bij Strandpaviljoen de Staat. Niet op Scheveningen, maar aan het Stille strand, Kijkduin.
Scheveningen, waar ik hem ook heb leren kennen. Hoewel… kun je Edwin wel echt gekend hebben? Hoe het ook zij, mijn eerste kennismaking met hem was bij vrienden thuis op Scheveningen. Dat was tijdens een van de eerste ‘dates’ met mijn Wim, nu alweer zo’n veertien jaar geleden. Bij zeer gastvrije vrienden werd op de zondagavond geregeld gekookt en wie aanhaakte was welkom. Een ieder droeg zijn steentje bij. Zo plukte de een, al zittend op een keukentrapje, de blaadjes van de tijm, waste de ander de sla, klopte weer een ander een heerlijke dressing en bakte weer een ander het stukje vlees of het visje. Je kunt je voorstellen dat dat op Scheveningen meestal het laatste was. En dat Edwin vaak degene was die daarvoor de verantwoordelijkheid op zich nam.
Veel zondagavonden hebben we genoten met en van elkaar. De jaren erna zijn we elkaar een beetje uit het oog verloren na Edwins vertrek bij zijn fameuze Scheveningse restaurant Seinpost. Een paar jaar erna heeft mijn Wim genoten van heerlijke gerechtjes en bijpassende wijnen bij het eveneens Scheveningse restaurant Weduwe vd Toorn dat onder de leiding van Edwin nieuw leven ingeblazen kreeg. Dat avontuur duurde helaas te kort. De laatste keer dat ik Edwin meemaakte was in de Haagse Foodhallen, waar we, samen met een van zijn beste vrienden Niels, genoten van verschillende bereidingen van oesters, witte wijn en elkaar.
En dan ineens komt het bericht dat hij er niet meer is. Overleden door complicaties na een operatie ivm een gebroken heup. Die gebroken heup had hij opgelopen door een val van zijn fiets. Die val op zijn beurt weer door een zonnesteek die hij had opgelopen door met hart en ziel én in de volle zon té lang achter de barbecue te hebben gestaan. Zo was Edwin. Doorgaan.
Bij het afscheid zelf kon ik niet aanwezig zijn, maar ik zag prachtige foto’s en berichten voorbijkomen. En dan de kist. Nora Bogers maakte hem van… wijnkistjes. “Ik ben wat wijnverkopers (o.a. Gouden Ton, Kerstens) langs gegaan om kistjes te vragen. In eerste instantie zei ik niet voor wie het was, maar toen ze het wisten haalden ze de wijn uit de kistjes en brachten ze die naar mij. Het was heel fijn om deze kist te maken”.
Patron-Cuisinier Edwin van der Goor, een ster.
Vallen en weer opstaan.
Helaas is dat laatste niet meer mogelijk.
Maar een ster blijft hij. RIP
🍇🍷🍴Geen enkel culinair nieuwtje missen? Schrijf je dan hier in ✏️ voor onze wekelijkse nieuwsbrief.
Geef een reactie