Het is weer hoog tijd voor een familiebezoekje in Turkije. Omdat we eerder een zeer goede ervaring hadden met een vlucht van Arke besluiten we, hoewel duurder dan diverse andere maatschappijen, weer met deze organisatie te reizen. We gaan graag goed voorbereid op pad, dus check ik van tevoren in en kies mijn favoriete stoelen, in dit geval 2E en 2D. Met bijbetaling, maar dat hebben wij graag over voor wat extra beenruimte en comfort. ‘Wilt u dezelfde stoelen op de terugvlucht?’ vraagt mijn pc. ‘Ja’ is mijn antwoord. Mooi. Alles goed geregeld.
Harry
We vertekken vanaf Rotterdam. Dat vinden wij fijn. Dat is om de hoek, kleinschalig en staat bekend om een snelle afhandeling. Dat laatste echter niet vandaag. Er heerst een chaos op de luchthaven in verband met nieuwe machines om reeds ingecheckte passagiers hun koffers te laten inchecken. Helaas blijkt dit ook voor ons een probleem. Het apparaat herkent de barcode van onze instapkaart niet. Een dame van de luchthaven adviseert ons naar loket 6-7 te gaan, ‘de rij is niet lang’ troost zij ons. Dat onze Arke-rij niet lang is klopt. Naast ons heerst echter een complete chaos omdat een aantal namen van passagiers niet voorkomt op ‘de lijst’ terwijl zij wel een bevestiging hebben. Het blijkt te gaan om reizigers van Sunweb. Waar is ‘Harry’ als je hem nodig hebt?
Stoelendans
Een vriendelijke jongedame met bijzonder mooie ogen, twee verschillende pupillen, gaat ons helpen. Helaas krijgt ook zij het niet voor elkaar ons te ‘vinden’. Onze stoelen zijn gereserveerd, dus die kan ze niet meer selecteren. Inderdaad, gereserveerd zijn ze. Door ons. Via internet check-in. Ze doet haar best en kan wel twee stoelen achter elkaar regelen. Maar ja, daar gaan wij niet voor. We hadden alles juist alles zo goed georganiseerd. Haar voorstel is in het vliegtuig te overleggen over de plaatsen. Het zal dan best wel goed komen allemaal. Ze adviseert ons toch even langs de Arke-balie aan de overkant te lopen om het probleem voor te leggen.
Het zit niet mee
De vriendelijke Arke-dame loopt mee terug naar het loket en is zeer stellig van mening dat wij gewoon de door ons gereserveerde en betaalde plaatsen moeten krijgen. De dame met de mooie ogen blijft lachen en gaat overleggen op het kantoor achter de balie. Of we heel even geduld hebben. Maar natuurlijk. Als het vliegtuig maar op ons wacht. Een echtpaar met een jongetje van een jaar of vier achter ons in de rij vraagt ons wat er aan de hand is en besluit vervolgens op te schuiven naar rij 6 in plaats van onze 7. Daar worden zij onmiddellijk geholpen. Wij wachten geduldig af. Onze dame komt terug met inmiddels rode wangen en is verheugd dat het nu gaat lukken. Of nee toch niet. Ineens zijn onze plaatsen weer niet beschikbaar. Weer naar kantoor. En weer terug. Nu heeft zij wel twee andere plaatsen beschikbaar naast elkaar: 2B en 2C. Vinden wij prima en wij bedanken de dame. Wat een engelengeduld. Van ons, maar tevens van haar. Want ook de printer deed het niet, evenals haar toetsenbord en dan weer lag het hele systeem plat. Maar wij hebben onze instapkaarten en zijn blij.
Er gaat niets boven Groningen?
In het vliegtuig blijken onze plaatsen bezet. Er wordt ons verzekerd dat dit niet voor lang zal zijn want deze passagiers stappen uit in Groningen, waar we een tussenstop maken (ja ook dat nog, maar wij blijven lachen). We nemen plaats op de stoelen voor de ons toegewezen en vliegen in een half uurtje naar Groningen. Aldaar eist een gezin met twee jonge kinderen hun plaatsen op. Wij staan op om onze gereserveerde plaatsen in te nemen in de rij achter ons. Maar ook die blijken zij te hebben gereserveerd. Wij zien op onze oorspronkelijke plaatsen de mensen die achter ons van rij hadden gewisseld. Zij reageren echter niet op de discussie die ontstaat.
Vervelend gevoel
Er wordt ons door de purser met klem verzocht plaats te nemen achter elkaar zodat het gezin kan zitten zoals gepland. Wij zijn heel aardig. En behulpzaam. Maar dan is mijn lief er ineens even klaar mee. Ik voel dat ik maar beter even niets meer kan zeggen. De purser laat met verheven stem weten dat ‘deze heer’ niet bereid is van plaats te wisselen en spreekt met klem de hoop uit dat het gezin achter ons wat flexibleler zal zijn. Dat gezin heeft dus even bedenktijd gehad. Evenals het gezin naast ons overigens, dat op onze oorspronkelijke stoelen zit maar net doet of het niet over hen gaat.
Wij zitten inmiddels op onze gereserveerde stoelen. Of eigenlijk in de rij ervoor. Mijn lief en ik fijn naast elkaar, zoals de bedoeling was. Ik echter wel naast een zeer boos uitziende meneer die veel liever naast zijn zoontje van acht had gezeten. Of doet hij maar alsof;-)? Ik voel mij zeer onbehaaglijk. Dit zou een fijn tripje moeten zijn. Arkefly: zo wil ik het NIET!
P.s.
Dit was de punt achter mijn verhaal. Of beter gezegd het uitroepteken. Ware het niet dat er vlak daarna de landing wordt ingezet en er iets gebeurt enkele rijen achter ons. Hulpgeroep. Stewards snellen toe. ‘Is er een arts aan boord’? Een kind in paniek. Zijn jonge vader blijkt weggezakt en niet meer te reageren op enige prikkel. Ineens gebeurt erveel. Onze purser, die wij zojuist nog heel onaardig vonden, blijkt een duizendpoot. Ze moet van alles tegelijk doen. Zich bekommeren om de patiënt, kinderen geruststellen. Evenals de overige passagiers. Bellen naar buiten om een ambulance, rijen vrijmaken om de patiënt te laten liggen. En intussen roept de piloot om ‘cabin crew, prepare for landing’. Ik heb groot ontzag. Wat doet ze dat allemaal goed! Accuraat, kordaat en toch vriendelijk. Chapeau Cindy Wagemaker en crew.
Met een uitroepteken!
De patiënt blijkt inmiddels weer in orde.
Geef een reactie